Ini Bukan Tajuk!

I should be studying Anatomy right now, yet here I am. Aish, bulan busy exam jugak la dia nak rajin blogging. Ini semua gara-gara lagu Menanti Cinta yg buat saya hanyut dalam ke'feeling'an dan seterusnya mengingatkan saya kepada mereka. =) I've been missing my friends.


Nada dengan Mashi. Friends yg sangat2 saya sayang. Dari Form 1 sampai la sekarang. How weird, dulu ni study sama2 (well, Nada study, saya dgn Mashi kacau Nada study), dan sekarang masing2 dah ada hala tuju masing2. Harap2 semoga Allah panjangkan umur dan dilapangkan rezeki untuk bertemu di bumi Eropah ye.

Nad, Asiah, As. Gambar ni dah pernah masukkan hari tu. Tapi takpe la, masukkan jela lagi sekali. Nad adalah anugerah Allah untuk saya. She somehow completed a part of me. Hanya Allah yg tahu macam mana saya sayang dia.

Asiah used to be tempat saya muntah. Ada masalah, saya muntah kat dia. Ada crush (ini zaman sekolah) saya muntah kat dia. Ada benda best saya muntah lagi kat dia. Saya suka dengar dia gelak. Hee~

As pulak macam my right hand. As selalu akan ada nasihat2 dan kata2 yg menyejukkan dan menyedarkan. As penuh dengan hikmah tentang kehidupan. Mungkin dalam banyak2 sahabat saya, As adalah yg paling matang.

Kirah. Dia boleh buat saya terharu dan saya rasa diperlukan. Hehe. Kirah nangis when I called her few days ago, how was I supposed not to be touched. Nampak sangat dia rindu saya tu. Ouh, bestnya bila ada orang rindu ni. Hehe. =)

Dan, when I first wrote this post, dua sahabat ni yg paling saya ingat. Tapi bila nak masukkan gambar, baru saya perasan tak ada satu pun gambar saya dengan dorang dalam laptop. Dengan Zatil, tapi terlalu special untuk letak kat sini. So, without pics pun takpe la ye, my words boleh gambarkan more than what photo can say. Haha.

Wani. Dah berjuta kali dah saya kata saya rindu dia. Tapi susah betul nak dengar ucapan balas dari dia. Dengan kawan sendiri pun nak blushing. Adoi la. Awak, jangan sampai terkilan sebab tak sempat cakap sudah. Haha. "I like to walk in the rain because nobody will know that I'm crying." Ayat maybe tak sama, tapi maksud sama, sebijik mcm awak tulis kat 'About Me' in Facebook. Awak tipu la awak. Kalau awak nangis, hidung awak merah. Mesti la akan tahu. Suara awak jadi serak2 tenggelam timbul, mesti la orang tahu. Dan kalau awak nangis, awak mesti akan reject bila saya call. Sebab kalau awak angkat pun, awak bukan boleh cakap pun. Orang akan tahu la awak nangis awak. Hee~ Awak belon saya juga. Dan, saya hanya boleh jadi bahagisa bila awak jadi bahagiwi.

Zatil, my lady! Saya kata dia cantik, dia balas saya pun cantik jugak. Sebab tu saya sayang dia, sebab dia kata saya cantik. Yeay, saya cantik! My lady, you are being missed. Saya tak ingat bila last saya jumpa awak, adakah waktu Form 5? Huhu. Ingat lagi hari last kat *alamak, lupa nama dewan tempat perhimpunan kita tu*, kita ambik gambar dengan mata yg merah. Saya masukkan gambar tu dlm Friendster, tapi bila saya delete Friendster lupa pulak nak copy. Huhu. Saya rosakkan tali kamera awak waktu saya Form 5. Siyes sy rasa takut sgt, sbb awak kan senior yg garang, nt dgn saya sekali awak wanted. Isk3. Saya mintak maaf ye awak. ^_^

Bestfriends. Too subjective to define. Too general to specify. Sampai ke sudah saya tak boleh nak letakkan ciri2 tertentu yg melayakkan seseorang tu digelar bestfriend. Tapi for now, biarlah bestfriend itu jadi saudara yg sama2 akan mengingatkan kita pada kehidupan yg seterusnya. Biarlah bestfriend itu jadi saudara yang sama2 dalam susah dan senang. Bestfriend yg membawa ke syurga, bestfriend yg mendukung hubungan persahabatan semata-mata untuk mencari redha-Nya.

After all, kita semua kan bersaudara. ^_^